Edward Taylor (1884–1964) należał do grona wybitnych polskich ekonomistów. Wywodził się ze szkockiej rodziny osiadłej w Polsce w XVII w. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie uzyskał doktorat.

Początkowo silnie zaangażował się w ruch spółdzielczy, o którym napisał cenioną monografię O istocie spółdzielczości. Przełomem w jego życiu stał się 1919 r., gdy Taylorowi zaproponowano stworzenie i zorganizowanie sekcji ekonomicznej na Wydziale Prawno-Ekonomicznym poznańskiego uniwersytetu. Wykładał tam przez cały okres międzywojnia, kładąc podwaliny poznańskiej szkoły ekonomicznej. Podczas wojny mieszkał wraz z rodziną we wsi niedaleko Jędrzejowa, gdzie mimo trudnych warunków starał się kontynuować działalność naukową. W 1949 r. został zmuszony przez władze komunistyczne do przejścia w stan spoczynku. W 1956 r. wrócił na uczelnię, gdzie wykładał jeszcze przez cztery lata. Wychował kilka pokoleń polskich prawników i ekonomistów.

Był zwolennikiem ekonomii klasycznej, w szczególności zaś teorii Alfreda Marshalla. Jego zainteresowania naukowe nie ograniczały się wszak jedynie do teorii ekonomii, lecz obejmowały także naukę o pieniądzu, zagadnienia skarbowości oraz spółdzielczości. Opowiadał się za wolnością gospodarczą i własnością prywatną, a przeciw nadmiernemu etatyzmowi. Apelował jednak o sumienną współpracę wszystkich warstw społecznych w duchu solidaryzmu.

Był myślicielem bardzo płodnym, jego dorobek naukowy i publicystyczny liczy około 300 pozycji. Dokonał licznych tłumaczeń klasyków ekonomii na język polski. Bardzo cenił owoce zainicjowanej przez siebie serii wydawniczej „Poznańskie Prace Ekonomiczne”, w której wydawano najlepsze prace doktorskie i habilitacyjne w okresie międzywojennym.

Wśród najważniejszych książek polskiego ekonomisty warto wymienić następujące pozycje: Inflacja polska, Druga inflacja polska, Wstęp do ekonomiki, Teoria produkcji, Historia rozwoju ekonomiki.

Grzegorz Jeż

Numizmaty powiązane z artykułem